Şairim...
Çokça yorum düşemeyiz sayfana belki ama,
bilesin, okumaktayız tüm yazdıklarını,
gönül sesinin sayfaya akseden sedasına kulak veririz.

Gelip geçen mevsimleri yazmışsın ya şiirinde...
Hani,
yaralar bırakarak gönüllerimize, öyle geçip giderler diye anlatmışsın ya,
işte,
o sözün var ya,
ateş düşürdü gönlümüze, bilesin...

Yarın olacak mutlu olacaksın diye bir avuntu...
Ah...
O hiç bitmeyen, sonu gelmeyen avuntu...
Her sabah, güne ümitle merhaba dedirten,
her akşam geceye,
mahzun türkülerle defneden avuntular...
Ve,
umut dolu hayallerinin gölgesinde güneşlenen telaşlı bir kaç sevinç...
O sevincin uçup gidişi, bir gün döneceğine söz vererek...

Şiirin son bölümüne gelip dayanınca bakışlarımız,
gönül sustu, kalem durdu...
Şair,
bu kez,
yahşi yerden, yaman vurdu...
Kaderini tas tamam yazmışsa şair,
sözünü öpmek, alına koymak gerek...
Susmak...
Ve,
dinlemek...

''düşün ki o sevgili uzaklardadır
sorulur elbet bir buluta veya oradan geçen bir kuşa
ağlayacak mısınız yada kanatlarınız nereye kadar gider
bir sızı doldurup içlerine
salı verirsiniz özgürlüğe
sonra
gitse de olur gitmese de

yani sevenler mırıltılıdır biraz
sorsanız bilmezler hangi duvarın neyi anlattığını
bir labirentin içinde dönüp dururlar
açılıncaya dek kapı.''

Söylenecek söz bu kadardır.