ilk uyanışıydı ölümden
şaşkın bir buluta adını sorduğunda yağmur yağacak
karanlık duyuşunun ilk sesini anlayacaktı
bir mavi çekimser ve öfkeli
adımlarını sayan sözler buldu
bol gelen
düşen
yani olmamış
veya kaçıyormuş gibi sevgilisinden

nefesini uzun süre tutabileceğini düşündü
ama dayanamayıp konuştu
tarif edilemez bir sözle mavi
anlatacakları çok uzundu

kuşlar havaya karışarak küçülüyordu
kirpiklerini kıstığında basit çatlaklar
noktalar virgüller
beliren kıvılcıma kendi düşündüğü anlamları sokuşturup
içinden çıkılmaz sorular yaratıyordu

elleri çaresizliğe sıkışmış her aşkın
ortak bir dili olmalıydı kıvranırken
mavi dese anlaşılacak o sonsuzluğa
katılmak kaydı ile

bir suskunluğa dökülmek anlamlıydı
fakat var olmak
iki kayanın arasından akmasıydı bir ırmağın
ya da taşması seyrini unutup uzakların
kendine şarkılar söylerken
avutmasıydı
beyaz köpüklerle ölümü

hiç bir şey bu sıkıca sarılan hayaller kadar kuvvetli değil şimdi
bir dağ başı yalnızlığı olsun veya
kaçabildiğin bir hiçlik
seni sana anımsatmasın
veya sonsuzluğu sana
çıtı çıksa boşlukların
acıtana dek geçmişi hatırlarsın.