Hey, uyan artık!
Gece ölüyor gözlerinde;
Kirpiklerin yapış yapış
Vuslat vakti
Güneş ile tenin buluşmasına
Şahit; kahrolası dört duvar
Şevval ayının bu son Çarşambası
Bize yine içtima var!

Son sözlerin;
Hala ezberimde
Asılı kaldı görsen
Can/ımın en ısırgan diplerinde…

“ Niye kızayım ki yad ellere
Biz en büyük uçurumlardan
İtilmedik mi en aşina avuçlar ile
İhanet dehlizine? “

İşte o “son” gün
- Senin tabirinle-
Dantel yaka beyaz elbisemi giymiştim
Annem görmeden, çeyiz sandığımdan aşı/rarak
Meğer heba etmişim bir “hiç” uğruna
Gelin/lik hayallerimi,
Bu, çekilen dişin bir daha yerine gelmeme
Hissi sanki…
Tökezlendi yeni yetme duygular
Yırtıldı ten rengi çoraplar,
Elbiseler dikiş tutmuyor
Artık kırık beyaz burada umutlar…
Olgunlaştı, serpildi iyice sılalar,
Her gün biraz daha faiz geliyor
Hasretlere,
Sorsan; hacze gidecek neyin var diye
Utanmasam bıraktığın “boş”luğu tutuş/turup
Ellerine
Kaçacağım
Alice ‘in (yalandan) harikalar ülkesine!

Gümüş yüzlü ay karşımda
Tabak gibi suratı maaşallah!
İfadeden yok/sun; varlığımdan bihaber
Ben yalın/ayak,
Gıdıklanır ayaklarım
Kayaların sevdaya dönük sivri tırnaklarından
Kaya/rak!
Üzerimde dantel yaka kırık beyaz elbisem
Nihayet bana da değil yaşamak
Namahrem!
Bir kadem atsam ölüm,
Kavimler boyu göç,
Bir çağı kapatıp bir çağı açar mı dersin
Sende bu öç?

Kıyam’a durur musun bir an olsun
Naaşım başında?
Islah olur musun bir insan yokluğunda ?
San/mam…

Kendin söyle, kendin işit bendeki
Zahmetsizmişim gerçi doğduğumdan beri
Vazgeçtim yeni hülyalar; istikamet!
Mümkünse en azından
Bir “amin” ile duama icap et”

“Allah’ım sen herkesi layığıyla
İmtihan ya da ihya et”

“Amin…”
El Azim!

Babam b/ağlıyor kırmızı kurdelemi
İnce/den belime,
Gururlanıyorum ister istemez
Terli yayvan eli, kavrarken çok çizgili
Kader defterimi…
Kulağıma çalınıyor ad/ın
Ah, illetler sarmış ot/ağın
Yine de mutlu olamadım mutsuzluğundan
Kapandı duvağım,
Senli geçmiş/im gibi!
Dürüldü bohçam
Ve at/ın terkisine atılırken
Dörtnala ezildi
Anı’lar!

Hey Küheylan!
Sıkı bas toprağa;
Amin’ler çoktan ulaştı
Mabud’a!