Hep hüzün dalgası

Gözlerime yuvalanan

Maddenin kimliksiz bakışlarında

İçimde kalan bir uhdedir

Seni sevmek.

Yaprak düşer gibi

Ellerinden düşüşüm

Zamansız kaldım

Umuduma

Affet beni

Sevdiceğim

Senin için bile olsa

Dağları aşamadım

Sana güller veremedim

Aşkın yarlarından



Yağmurlar kanarmış dudağında

Gözyaşların akarmış denizine

Çöl karası ayaz gecelerde

Yıldızları dökülmüş gökyüzünün

Sükûtu hayal olmuş çığlığının

Seni saran sevda, yalnızlığın

Bir katre acıya katlanır yanıdır

Gülüm

Yanağını koklamış ölüm

Hasrete talip erenler bilir

Aşkı sırat köprüsünde

Geçmektir kolay olan

Gerisi yok oluştur benliğinin



Kazma kürek kazılmış mezarım

Yârin gönül toprağında

Gül dalından ayrılsa

Ben ayrılmazdım yüreğinden oysa

Bir limanda unutulmuş

Eski bir vapurmuş

Gözlerinde bana ait hiç bitmeyen deniz

Tuz buz olmuş çoktan

Aşk siyah açan laleye dönmüş

Bu yüzden fırtınaya tutulmuş gemiler

Yağmur dineceği an karaya oturmuş

Bu sevda firari akşamlardan kalan

bir ince sızıdır ağlayan karanfil gibi

Göklerinde bana bırakılmış sonbahar

Karanlık ve bir o kadar bulanık

Ben buseni güllerde ararken

Ellerimde solan kalbim

Titrek ve mahzun atarken

Ölü doğar sevinçlerim

Önce gölgen sonra sen giderken

Hüseyin Özbay