Yaşantıma denk, hüznüme tanık
Yalnızlığıma akraba
Sefil gülüşüm uyanır uykusunda
Ütopik bir yıldız düşer geceye
Ay dağların arkasında kalmış göçebedir
Kentin varoş karanlığı
Gölgesindeki zakkumları saklar
İlk defa değildir bu
Dudağıma dokunan rüzgarın sesi
Ve şimdi bahar tutuklu bir gemidir
Kendi limanında esir
Kendi denizinde mülteci

Göklerin yağmuru beklerken ağlaması
Nedir ki bendeki efkârın yanında
Ve sancılı bir eylülün doğumuna
Mevsimler henüz hazır değil
Bana bırak saçlarında tutuşan gülleri
Ben saklarım avucumdaki mağaralarda
Kılcal damarlarımda dolaşırken hayalin
Ben kalbimdeki düşlerin sönüşüne hazır
İnzivaya çekilen bir derviş misali
İçimi acıtan yokluğunla baş başa
Bir pencere önünde ufuklara bakmaktan yorgun
Yürümeye aç beklemeye tok
Biçare bekler yinede ufukta takılı gözler
Yayından ayrı kalmış paslı ok
Akıncısını bekler duvarda asılı atiyi özler

Oysa yılların üşüyen yangınlarında
Zamanın acımasızlığına yenik yüreğim
Seni içimde, adımlarımı kumsalda ararken
Hayat bir bardak su içene kadar bitmiş
Ve ben seni daha beklerken

Sevda,
beni bırakmayan Leyla kokulu düş
Aşk,
Geceye sürgün bir yıldız
Bana en yakın bana en uzak

Sevgi, hep baktığım, hep gördüğüm
Ama koklayamadığım gül

Ve sen, hem ölen hem hiç ölmeyen
Şimdi gitmeliyim
İyi bak elinde yanan resme
Bir aşkın külleridir benden sana kalan

25 01 2009

Hüseyin Özbay