mavi damarlarından soysak birini
kırmızı haşarat kalır geriye yuvalarında al al
şimdilik kalsın

anlatmadığım için suçlusun diyor kara kedi
kara kedi doğalı bir ay olmuş
apartmanda herkesin gözdesi
normalde hiç de sevmem siyah renklisini
bu ayrım damarlarımızda
kaçırdığımız zaman
zulmedilmiş ruhların suçlarında
hissediyor onu tam olarak sevemediğimi
ah beyaz olsaydım da demiyor, su içiyor
tut ki elinde Babil’in anahtarı var
renk, yaşamadıktan sonra ne ki?

böylece sarkıyorum geçmişe
çatalı görünüyor pencerenin
sokak atları kişniyor
yalnızlığım peşi sıra imzasız
kaç tüfek silsem aynı pislik
kusmak istediğim yüzüm ekşi
ağlaklığım sübyanın teki

uzun bir bıçak
mavi kırmızının etrafında
ayır diye bağıran her kes
zimmetime geçirdiğim şehir
sıcaklığını kaybetsem öleceğim
bir an olsun kanamasaydım
bir an önce dolmasaydım
her yere bakan gözleriyle mektuplara

hayata ne vereceğim?
benden aldığı azalırken
şaşıyorum kahkahalara
o saatte valsi haykırışın
herkesin ortasında bir ayna
kahroluş kanmantolarında
benimsetilmemiş akasyalar çiğneniyor
rengi bilinmez
façası çığlık:
’camı ben kırmadım
camı ben kırmadım baba
ben yumruk atıyordum yüzüme
cam kırıldı’

her şey iyi olsaydı
iyi var olmazdı
içime giriyorum
kara kedi kaçıyor
her kes paramparça
kelepçem çeyrek asrın pası
mektubum yok
sözüm kısıldı
kelimeleri bıraksınlar ıssız bir adaya
samimiyet şimdi
ve de propaganda
bunu düşlüyorum bu aralar
bilesiniz çocuklar