Bilmem kaçıncı mevsim bilmem kaçıncı bahar
Erteleniyor düşler umutlarsa tarumar
Her gün onlarca bebek merhaba derken güne
Yıllar sonra acıyor beyhude geçen düne
Bakıyor ki hayat zor, masallar ise yalan
Başta hayal sarayken birden oluyor talan

Islatıyor ruhumu vakitsiz ab-ı nisan
Düşmanlık büyüdükçe değişiyor söz, lisan
İnsanoğlu bilirken mazide dinlemeyi
Şimdilerde belledi sövmeyi, söylemeyi
Cemiyetin içinde bakarım kul ah-u zar
Güneş yakar kendini eriyip azar azar

Kâh giyiniyor insan merhamet gömleğini
Kâh ayırıyor birden çanağı çömleğini
Bir girdi mi menfaat sinsi bir yılan gibi
Unutturur insana iyiliği, edebi
Halbuki bir düşünse sonu yok ben diyenin
Sorgusu ahrettedir kul hakkını yiyenin

Muğlak bir serüvende, tevazudan uzakta
Aymaz ruhlarla dolu, mayınlarda, tuzakta
Kibir sağanağında, yalancı enkazlarda
Donuyor sanki ruhum ısıtmayan yazlarda
Keşke diyorum keşke böyle naif olmasam
Kara dünyayı görüp hüzünlerle dolmasam

Ben mi çok karamsarım diyorum kimi vakit
Hayatla aramızda gerçekleşmiyor akit
Kulağım duymaz olsa, görmez olsa gözlerim
Bu kadar yakar mıydı yürekteki közlerim
İksiri bulunmadı, yok sevginin ilacı
Kötülük kalplerdeyken hayat nasıl da acı



Hayat çok garip...

Seda YÜKLER