Annemden bir gün sonra ölecektim
saçlarım dökülecekti toprağa baş kaldırırcasına
öğlen ile ikindi arası olacaktı
bir sala bozacaktı bütün şehrin uykularını
acıyacaktı bütün sol yanımdaki anılarım
gözlerimden sökülecekti kırmızı karanfillerin
kekremsi kan kokusu
yüzümün çizgilerinde taşıyacaktım
ondan kalan öpüşmeleri

Kentin en yoksul insanıydım artık
Yollar bu kadar uzun ,
saatler bu kadar ensemde türemedi
Gözleriyle okşuyordu insanlar yetim saçlarımı
Toprağına toprak katarcasına bolluk dileniyordu
Oysa fakirdim , kaybeden
kırılan
ve
çelmeler takıyordu aklım
damarlarımın arasından akıp giden acılarım


Kursağımda kalmıştı en sevdiğim yemek
en fiyakalı gömleğim ütüsüzdü o gün
severdim koynunda serçeler beslemeyi
hayallerimi omzuna devşirmeyi
ben hep o çocuktum aslında
kimselerin bilmediği , kimselerin el sürmediği
Ta ki o zaman anladım

Sen Gittin

...

Kefen boyu yalnızlık sarıldı boynuma
Kovulmuştum senin cennetinden
kulaklarımda son sesin
ellerini sürdüğün yüzüm
şimdi gözlerimden akan yaşlar
senin



Ben annemden bir gün sonra ölecektim


Masallar dinleyecektim koynunda ,
saçlarından geçirecektim gençliğimi
uykusuz kalacaktık beraber
gözlerim kapanacaktı , o susacaktı
gri bir gökyüzü kalacaktı
bir cümle bize yadigardı
en güzel
Aşk ’
ilk gördüğüm kadının yüreğinde kaldı

Hangi tarafa dönersem döneyim kıblesini kaybetmiş bir çocuk
Dönsem bütün şehrin sokaklarını
Sana çıkar mı bilmem
Hangi gülümseme ,
hangi kahkaha kulaklarımda
sen kadar çınlar

Ben ;

Annemden Bir Gün Sonra Öldüm






Muhammed Yalçınkaya