Yalnız bir kalabalık var şimdi beynimin ıssız sokaklarında
Şehrin dışarıya açık pencerelerinde
ayazlarda kalmış elim
sükutu bozan yürek ağrılarım
kan damlarken kimsenin görmediği rüyalarım
benim herkesten sakladığım
kendime çıktığım
düş üstü yalnızlıklarım

...

Hadi oynayalım

...

Üşüyen çift kişilik yalnızlık
Baharları talan edilmiş ,
kömür kokularından kalma bir çocukluktu
Bahçelerinden çaldığımız sevgilerimiz vardı
el bebek gül bebek sakladığımız
Anılarımız

Senin düşlerinden dökülme saçların
benim kahramanlıklarım vardı
kaçarken bilirdim yakalayacağımı
gitse de dönecekti
gözlerimi kapatır
içimden istediğin kadar sayardım

Ne zaman şehrin yüzü değişti ki
ben bunca yıldır seni bulamıyorum

Hangi oyuna tutuştuk ki ,
sol yanımda bu kadar kırık
hangi mevsime sığındın
gözlerinde böyle ;
Yalnızlık

Bağırdığımda ;
en fazla
az ötede oynayın çocuklar
Şimdi sayfalar boyu yazıyorum
bazen utanmadan
seni çizmeye çalışıyorum
Başaramıyorum
Kızıyorum kendime
Nefretimin kıyısından dönüp
Gel artık bu kadar oyun yeter
Dilinde tuttuğun ne varsa sök
Şehir eski silüetini bulsun

İpini çek ruhunun ,
gözlerin yalnızlığıma tutunmasın





Muhammed Yalçınkaya