Son bir tutunuştu düşmeden önce yalnızlığıma
Gözlerin çarpmıştı yüreğimin yangınlarına
Sönmüyordu hece hece dökülen
Saçlarının örgüsünde kalan ıssız bakışların
Ne zaman kendimden sana yola çıksam
Hep bir yanımda can ağrısı , bir yanımda hiçlik türküsü





Kime çevirsem menzilimi yanı başımda ölürdü ’ Aşk ’
Örtülürdü bütün anılar , bütün izleri silerdi yağmur
Şehir ıslanırdı sırılsıklam olmuş siluetimde
Düşündüğüm kadar sevda kalırdın aklımın odalarında
Aklımdan çıkartmaya kalkışsam , yüreğime düşerdin
Sonra aniden bir hastalık , bir ölüm telaşı
Ürkek bir tebessüm



Kırık bir sabah
Ayak izlerinden toplama ’ Sensizlik ’

Bir sen giderdin kaderimin en kimsessiz yanından
İçimde ’ Hiç ’ kalırdı
Bir hastalık gibi çürütürdü bütün düşlerimi
Parçalardı ayrılığın hayalsiz yanlarını
Ben Ölümü gözlerinde görürdüm

...


Şimdi
Yaşamak üstüme bol geliyor



Bir Dağ kaçağı gibi koşturuyorum
İsmini İsmimde unuttuğum ’ Aşk ’ için
Anlamıyorum sarhoş olmayıda hani öyle kör kütük
Söver gibi yazılar yazmayıda
Altı üstü ’ Seviyorum ’
Üstünü altına getiriyorum
Didik didik ediyorum bütün hayallerimi
Sensizliğin en kırılgan yanında kendimi kendimle tehdit ediyorum



Olmuyor
Olmuyor
Efsa



Bakışında kalan mahşer kalabalıklarında
Bir sıratın ucunda
Bir israfilin dudaklarında
Ölümü beklemek değil
Canımı acıtan


Hani kalemi kırıp
Bir yanında ’ Sen ’
Kendime ’ Hiçlik ’ yazmak
Sonunda ise ’ Aşksızlık ’
Kalmak

/...



Olmuyor Efsa , Olmuyor
Bir satırın sonunda nokta koymadan ölümü sende gizlemek
Kendimi ölümlerle kuşatıp kendim dışı kalmak
Birine bakarken bir şarlatanın suçunu üstüme alıp
Bir ömür kendimi sensiz bırakmak
Olmuyor seni bir romanın en son sayfasında
Vedasız vedalara mahkum bırakmak

Efsa Dudağımdan dökülen tek cennet , gözlerimde kıyamet
Dudaklarımın en çok gizlediği isim , Şimdi hangi yağmur temizler
Hangisi Aşk der
Hangisi Ölüme ’ Biz ’ der

.../


Muhammed Yalçınkaya