Kendimden kaçıyorum hüzün bozan saatlerde
Bir iç kıvrılması
Kağıt ve Kalem arası bir Aşk benimkisi
Ne yazarsam o çıkıyor bahtıma
Ayrılık dediğimde kan damlıyor
Sus diyor bitmez tükenmez baş ağrılarım
Yüreğimde öldürdüğüm affetmeler
Dönüp beni vuruyor ardın sıra

Kaç harfle öldürülür insan ?

Kaç şarkı nakaratında gömer
Bir başka aşk’a Mutluluklar diler
Mutlu olmasa da gözleri gülümser
Yalan dahi olsa Aşk’ı sever


Bir düş , kaç ayrılığa düşebilir
Kaçında ölmeden kurtulur
Ziyan cümleler ardından
Sol yanımdan yüz çevirir
Korkularımdan korkular doğuran
Aşk...
sessizce bana dair her şeyi
üç noktaya gömüyor


Tek bir gökyüzünde milyonlarca yıldız
Bir güneş ve bir ay
Kocaman şehre bir sen bir bensizlik
Adaletin neresinden tutarsan tut
Kocaman
Ayrılık

...


Kırılmış bir sözüm var aslında
Kendimi öldürdüğüm bir çift göz
Belki bitmeyen bir acı var dudaklarımda
Yüreğime yapışmış yabancı bir tebessüm
Bir mabedin yıkılışı var gölgelerimde
Bir adım boyu uzanan azrail
Kıl payı kurtulamadığım bir Aşk


Şimdi neresinden kaçarsan kaç
Gidişine cesaretler ve kararlıklar yüklediğin
Yok oluşlar
Beni yine muhtaç bıraktığın
Kağıt ve kalem

Her aşk
Her ayrılık
Muhtaç kaldığı kadar kağıda
Muhtaç olduğu kadar kaleme
Sensiz olduğum için şiire

Şimdi belki okur belki okumaz ümidi ile
Öldürdüğüm kendime itham ediyorum

Güle güle
Şiirim
Kan damlayan AŞK’ıma


Muhammed YALÇINKAYA - Kimine Göre Şiir Kimine Göre Ölümdür -