Lavinya bütün hayallerin asi çiçeği

Keskin bir bıçak kesti hayallerimi lavinya
Soğuk ve paslı
Akrebi düşmüşken zamanın peşime
Sonuna nokta koyulmamıştı ömrümün
Bitmiştim lavinya
Hayallerim göçüp giderken
Bir medeniyet kavmine
Şairler celladı olmuştu kelimelerin
Kanıyordu alfabesi İstanbul’un
Hayallerime doğru çevirmişti menzillerini
Bir an kadardı lavinya
Bir an kadardı gözlerin
Vurulup düşüyordum tenine
Tenimin her zerresi üşüyordu
Korkuyordum Lavinya


Düşkünlüğümün son baharlarında
Susmaya alışıyordum
Susmaya alıştıralı dilimi lavinya
Sen çıkıyordun gecelerimden sabahlara
Koşuyordu bütün şehir
Hiç kimseler , herkesi ağırlıyordu
Bir sokak lambası düşüyordu ışıklarından
Bir bankın öpüşme sahnesinde
Sana gebe düşüyordum
Ölümün rahminde
Lavinya son söz olmuyordun
Hiçbir zaman
Hep bir fragmanın tekrarlanan tarafıydın


Ladese tutuşmuştum seninle
Lavinya !
Hayallerimi de alıp gidecektin
Ya da
Hayalsiz bırakacaktın
Sol cebimdeki imzalanan hikayelerimizi
Gidecektin bir anda
Her adımın suça mukabil kılınacaktı
Şairler celladı olacaktı kelimelerimizin
Sayfa sayfa düşecektik
Yorgun adımlarla gölgemize
Ağır kilitler vurulacaktı hayallerimize
Şahadete duyuracaktık sesimizi
Lavinya!



Ne desem bir rüzgarla dağılacaktık zaten
Mahremiyetimi açmıştım oysa sana
Bozacaktın bütün bakir duygularımı
Baharlarımı alıp yeni mevsimler verecektin
Hayallerimiz pembeleşecekti
Utangaç ömrümüze
Boynumuz düşecekti gözlerimizden önce
Lavinya!
Ellerimden tut
Soğuk duvarlarımın

Lavinya
Satılmış hayallerimin vitrin kraliçesi
Beni başka hayalleri harcamakla sınama
Kelebek ömrü kadar yarınlarımız
Görmek kadar değil
Bakmak kadar yaşadığımız hayatımız
Benden bir mavi sil
Bana bir kızıl kıyamet ekle
Tenim teninde yansın
Üşüyorum lavinya
Üstümü ört kefeninle
Tabutum hayallerimiz olsun
Musalla taşını boş bırak
Şairler doldursun

Lavinya!
Yanıma uzan
Aynı nehrin yolcusu olalım
Soğuk tenimin ellerinden tut
Bırakma...
Bırakma..

Bittik LAVİNYA !

Muhammed YALÇINKAYA