Annemin emzirdiği bir günah mıydı keşkeler
dilimden dökülen bu kaçıncı ürkek günaydın
kaç pazar sabahına sarhoş sen kalktım
bilinmez bir menekşe kokusu sarmış ortalığı
sensizliğin verdiği türetilmiş ölüm mü bu
boğazıma takılıyor şimdi hüznü sen kokan caddeler
nefeslerimden kaçıyorum ,
tükeniyorum



adımlarından tanıyorum artık ihanetleri , sesler bozuyor içimdeki bu gülleri
dağılan kaçıncı özlem , toparlamaya çalıştıkça yok olan bu üşüme hissi
saçlarının kokusunda kalan mezarlıklar
dilimden dökülse de bu uçurum
düşmeye tek kişi razıyım


kendi dilime çelmeler takıyorum , yanaklarının yamaçlarına düşüyorum
kirpiklerimi kapatıyorum , boğazıma hüzünler doluyor
konuşsam bir gülümseme bıraksam annemden yadigar sana emanet
mahremine kabul et
adı üstünde benim sana günahım


küflenmiş uçurtmalar maviliğinde , sığ bir yapmacıklık şimdi
hangi kağıda yazsam sarartılmış bir son/bahar çarpar
alfabe dahi kabul etmiyor bu şirke koşmuş dudaklarımı
dilimde bir firavun kadar suçlu ,
kendi içime Musa büyütüyorum


Dizlerimin üstüne düşmüş yüreğim
ölecek biliyorum
kavruk bir gecenin sırtında , koşturan bir caddenin hayallerini sırtlayıp
yüzünde eskittiği şehirleri
zamanın dehlizlerine , bir selanın sesiyle
gözlerinin repliklerine ölümler sunarak
gidecek şimdi biliyorum
kelebeğin kanatlarında kalan dualarım
üç günü tamamladım


Sevdası baş ucuna dikilmiş nüshalarım , ismini unuttuğum
Gözlerimde bıraktığım bedeli ödenmiş ayrılıklarım



hişt

...

Rahat uyu keşkelerle emzirilmiş düşlerim



Muhammed YALÇINKAYA