Dilek tut lâl dilinden
Cehennem yüreğime
Suskun şahitler topla
Vefasını kaybeden çocukların gözlerinden
Sabahların annesiz taraflarına
Demir at limanı olmayan deryalara
Son kez
Son kez dilimden fırlayan bu dua
Yusuf’un gömleğinin yamalı tarafından
Sanadır Manolya


Belki düşümüzde bir nazım büyütürüz
Parmaklıkların soğuk taraflarından
Güvercinler besleriz
Düşlerimizi gariban gecelerin
Yıldızsız tarafına feda ederiz
Sen düşersin mahlasını kaybetmiş kitaplarıma
Bir şarkı tutarız o zaman
Senin gönlün piraye
Benim gözüm nazım
Eee ...
Manolya biz neredeyiz

. . . .

/... Düştüğümüz özgürlük türkülerinin türetilen yerlerinde
Kesilen kaçıncı noktalama işaretiyiz
Sürgünsüz hayatlara kadeh kaldırıyorum
Sakın felsefe yapma ;mantığımın bittiği yerde
Bir orman söyle bana manolya.../

Hayat iki çırpıda vursa bize
Ciddiyet dediğin kaç demokrat sıfat tamlaması
Delilik baki bilirim aklımın karanlık köşelerinde
Şimdi kaç şiir yazsam, şair olur edep düşmanı
Küfürbaz kadehlerde
Manolya doldur geceme
Bir kadeh ahengini kaybetmiş ’seba’
Bir , iki , üç . .. yedi ne fark eder manolya
Düştüğümüz yerlerde çoğunluk değil azınlık konuşmakta
Özgürlük kan dolaşımına zarar veriyor
Dikkat et !
Dudaklarına pranga vur manolya
Sürgünüz bugün aşk’ta

Şairlik;
Nazım’ın ruhundan düştü
Piraye’nin yüreğine
Sende düş Manolya
Şairlik yanlarımı eksilterek
Düş
Düş ki
Bende son kez sorayım dudaklarımdan sana
Memleket mi
Aşk mı
Manolya...


Muhammed Yalçınkaya