Beni vakitler tutuyor
Kelepçeliyor damarlarımdan ayrılık kokan ’ keşkeler ’
Bir fırtınanın gölgesinde arıyorum en güzel gözleri
Düşüyor belirsiz sabahların camlarından
Bir kırık cümledir

’ Aşk ’

bir kızın en ürkek halidir

düşlerini bir başka cümlede anlamak

hiç bir nota aydınlatmaz

yüreğinin mahrem köşelerinde
ölüm büyütürsün
Farkında olmadan

eşlik edersin ayrılığın beden bulmuş hallerine

Ritmi bozulmuştur artık ruhunun
İlkinden farkı yoktur ölümün önce yavaş yavaş
Sonra aniden bir çarpıntı tutar uyandığında
İlk koştuğun yer kapıdır çıkmak için hayatın en ücra köşesinden
Bir sokak dahi sahiplenmez seni
İçinde uçurumlar
İçinde çocuklar
İçinde toplu katliamlar vardır

Aldığın bütün nefesler üstüne koşar
Gözlerin dalar , ellerin boşlukta

Yenildiysen bir kere
Sol yanından düşene
Bir daha kimse anlamaz seni
Senin gördüğün gibi



İdamını bekler bütün harfler
Yalan söyler gözlerinde gizlediğin bütün düşler



Bir yanında sen durar dokunamazsın
Bir yanın tutuşur ayrılığa

Gidersin ölüm gelir şehrin senli yanlarına
Mevsimler ölür bir papatyanın bakışlarında

....


Muhammed Yalçınkaya