Bir gece aniden kalkıyorsun yanında tükenmiş bir kalem
Gece hiç bu kadar gözlerini kapatmamıştı bana
Yanımda duymadığım bir nefes
Provası yapılmamış bir senaryo gibi
Düşüyor aklım
Sessizce gidiyor adımlar
Hangi odayı seçsem bir kendim kalıyorum
Kırık bir sabah arıyorum
…
Kendim gibi



Avucumdan düşüyor bazen gözyaşlarım
Hesabım sol tarafımdaki
Biliyorum
Düşmanı değilim ‘ aşkın ‘



İçimde bir ölüm telaşı
Birisi koşturuyor
Eski bir yüz
Ellerinden tanıyorum
Ne zaman elleri ellerime dokunsa
Eskiden olduğu gibi
İçimde bir ölü taşıyorum


Dünya ellerimde dönmüyor ki durdurayım
Zaman akıp giderken sol yanıma
Sen özlemlerini başka yâr’e
Ben hasretimi kendimden ötede taşıyorum
Aynı şehirde kaçak iki firari gibi
Karşılaşmaktan korkuyoruz


Ne zaman gözlerin gelse aklıma
Umuda direniyorum


Ne garip
Saçlarımın beyazlamasına üzülmüyorum
Aynada baktığım gözlerim
Kıblesini farklı bir yâr seçip
Aşk’a küsmeseydi
Bende severdim öyle için içine



Yan(a)yana dönebilirdik
Yüreğimizin mahremliğinde


Bir suskunluk seçtim
Dilimin mezarlığında
Günahım o kadar çok ki
Sevmeyi dahi geri döndürecek sevabı bulamıyorum

O kadar çok kendim dışı sevdim ki

Kendime bir el uzatacak ben dahi göremiyorum

O kadar çok aşk gördüm ki

Ölümü olmadan , ayrılığa baş koymadan

Mutluluğa ulaşamıyorum


Yazıyorum bir gece aniden provasız
Biliyorum şimdi bütün melekler küs bana

Suçluyum bıraktığım için bir elif miktarı suskunluk dudaklarımda
Suçludur elif benim üstüme bir harf daha aldığına

Kimsesizlikten yana derdim yok ancak derdimi söyleyecek kadar gücümde yok
Aşk’a


Muhammed YALÇINKAYA