dağ ile karanfil öpüştüğünde
rüzgâra hangi şarkıyı söyleteyim nina
ellerimin sancısı başlar birazdan
oy çokluğuyla yaralanır siyah bir kelebek
sussam kararır, yazmazsam öleceğim
bu kocaman bir ormana yağmur bekletir

dudaklarımın kenarında anlaşılmazlığın kuğu dansı
gülüşümle saklarım eski mevsimlerden kaçan cemreleri

gri kadınların tutuşan meçhulleri vardır nina
kül diliyle susan haykırışları
bilirsin, hüzünlü çiçekler özlemlerine bile şarkı söyletebilir
kurdun kuşun ulaşamadığı uzak şehir ışıklarına benzerler
kavrulmuş karanfilleri örtünür tenleri

karanlığı giyinmiyorum nina
karanlığı görüyorum
sınırda rengim
mavimi yitirmekten korkuyorum
nehrimden çamlıkları onlar topluyor
güneşi gözlerine yolluyorum
gölgelerine dahi şemsiye tutuyorlar
maskeleri metal bir hissizlikten
Nile bile çivi çakabiliyorlar, ellerinde silahları
iç çekişim üşüyerek giriyor yorgan altına
birbirinin ipini çekerken insanlar
halkların kardeşliği kim vurduya gidiyor
yüz kıvrımlarımda tuza yatırdım babamdan kalma acılarımı
kapanmadan gözlerim öpemiyorum hayallerimi
düşlere bile silgiciler yolluyorlar nina
ben çağın aptallığına ağlıyorken
çağ, karanfiller tehlikelidir yazdırıyor çocuklara

alnından öpeyim gecenin
onunla bambaşka oluyorum
ben her gece böyleyim nina
göğsümde bir ıslığın suskun gezintisi
uzun zamandır konuşmuyor ki direnişler
depremler kendini hırpalıyor içimde
karanlık ile benim çalkantım çarpışabilir
bu ilk ölüşüm değil ki nina
söz verdim geceye
ağlamayan baharlar toplayacağım annelerden
bulabilirsem, sek sek oynayan çocukların gülüşünü de
unutmayacağım, unutturmayacağım yaşamayı
insanoğlunu bağışlamayı bekleyen Tanrı
mucizeler zamansızdır diyor
bu sefer ölmeyeceğim nina, ölmeyeceğim

ateşe koşan eylemdir ruhum
yaşamı seven, günebakanların arasından uzanacağım

biliyor musun nina
ben hiç güneşe dokunmadım...