SIRATIN KURDUĞU İPLERDE ASILI KALDI AKLIM

İçerimde olan zavallı bir çocuk köşe bucak saklandı
Kızıl bir çerağ düştü o gökten yaktı ayırdı kalplerimizde
Rüzgar hoyrat sinirli eserken evde gülmelerimiz yasaklandı
eyvah neler oluyor?
sıratta dengesini kaybeden o aklımız asılı kaldı iplerinde



Akşamlar boynunu büktü el salladı dışarı taşan neşesine
Ah, lar vah,lar karıştı evin bahçe kapısındaki tokmak sesine
Şimdi yakıcı en kaynar sular gözyaşı diye süzülen yüzümüzde
Eyvah neler oluyor?
sıratta dengesini kaybeden aklımız asılı kaldı iplerinde..



Operera sahnesinde beynim bir kadın şimdi o aryasında
Kıyamet kopuyor sahnesinde içim donarken ayazında
Söktüler yüreğimi suyunu unuttular koyarlarken vazoya
Eyvah neler oluyor
sıratta dengesini kaybeden aklımız asılı kaldı iplerinde


Derken önü yuvarlak bir ahşap telefon ağıtları bozduğunda
Açmayacağım bir daha dediğim telefon parmak uçlarımda
O ses işte gözlerimi parlatan şu umudu koluma taktığımda
O güzel telefonun ahizesinde
en güzel haber vardı sesinde...


düştü denilen o uçağa binmemiş
yüzbaşı yeğenim, sağım ben derken
herkes çığlık çığlığa o an neşesinde

ama işte birden geldik kendimize
ölen yolcularla burulan içimizde..