4
Yorum
12
Beğeni
5,0
Puan
1896
Okunma

uyanışıydı gözlerimin geceden kalma maviliklere gülümseyişi
sessizce dolaştı içimdeki kimsesizlik
kayıp kentleri tek tek
aradığım kendimden gitmiş bendim
çünkü sana çıkan yollar hep karanlıktı
tutunurken kafes boşluğuma umutlarım
geceye tırnak geçiren düşlerim bize dargın
yandıkça soluğum kırılır bir yanım
sahipsiz kalınca gönül bağım
her nefeste biraz daha yanar bağrım
dalarken gözlerim dilden düşme sevgilerin yoluna
bir hüzün karaya çalar aklımı
’sırtımızdaki kamburla’’
biriktirdiğim tüm yalnız masallarıma seni kahraman yaparken ben
sessizliğinde gölge oyunu oynuyordun mavi gülüşlerinle sen
hiç bir serüven sür günsüz son bulmadı
gökyüzü de yeryüzü de kızıllıktan başka renge boyanmadı
bilirdi ki kimsesizlikti yalnızlığın adı
bak şimdi avuçlarına
hatırına bıraktığım busede doğ ve gülümse hayata
s.ç
5.0
100% (11)