yüzden gülümsemeler eksilmeden öncedeydi
yalnızlığın soğuk yüzünün gözden düşmesi
dökülürken sahipsiz kalmış gönül bağından sivri harfler
birde toplayıp ağır yüklerini sevdanın
çorak topraklarıma göç etti ölü ruhum



renklerinde çiçeklerin isimleri sayılırken kulağıma
bende hiç eksilmeyen sesin çınlar gibiydi
hiç bir çiçeğin rengi ve adı
kokusunu içime çektiğim avuçların kadar güzel değildi



uzakların türküsü kadar sızım dın
her ağıtta vahlar eyvahlar dilimde dolanırken



ahtı kalmış iç çekişlerden dolan göz bebeklerim
henüz fırsat bulamadı akıtmaya yaşları ardı ardına



akrep ile yelkovanın suçu yok
peşi sıra gelen kimsesizliğin kahramanları bizdik aslında
en çok ayrılığa dokundu yüreğimiz
ne çok kirlendi el dilinde sevgimiz



hangi dağın ardındadır kavuşmalar bilinmez
sürgünse sev yanın yanmalara
dil susmaz gönül uslanmaz
sev der büyüsün insan, yarım kalmış yarınlara


s.ç