uzun bir azaptan çekiliyorum
kan izleri hala tırnaklarımda

kalbimi törpüleyen yıllar boğmakta
aşındı nefesim naz tımarlamakla

hiç bir ferdin boy ölçüsüne denk gelmedi çilem
ki hala kanamakta

yaşamaksa gün aşırmak geçmişin grisinden solgun geleceğe
yorgunum hayat
senle hesaplaşmaya mecalim yok

suskunluğum çok derin
bakma yüreğimin isyan söyleşilerine

işkencelerin merkezinden geliyorum ey çocuk
bak
coşmuş gözlerimde iki ayrı ırmak
algıla acıyı
incir çekirdeğinde gezinen kaprislerinle oyalama

geçti
etimi acıtan mor yaralarım
ruhum hala esir kasırgalara

açıyor her gece kabuslar cehenneme
uykuya aç gözlerimi

gebe bugün de iç sesime
cevabı şaşırmış sorgular çekti beni içine

zamanı zamanla öldürmek gerekse de
kör hançerin günlüğünden düştüm bir kere

ardımda bıraktığım hayat kan seli
kurumaz
öldürmez de

içim çöl
görünmez serap dışıma

kalıbına tükürdüğüm katiller geçti ömrümden
kendime ihanet eden ben miydim yoksa
insan sanıp kahpeleri


sahibim kimdi benim
nasıl verdi usuma basiretsiz emirleri

hep seçme seçilme hakkın vardı
lakin bunu hiç kullandırmadılar

geçirirken güneşi süzgecinden
satanlar dünümüzü
bıraktılar yarınlarımızı ipotek altında

inme gözlerime kirpiklerin ıslanmaz çocuk
kuruttular nemini hayatın
sana da bu susuz vaha kaldı
ek
biç
istesen de
bir avuç maviyle avutamazsın kendini artık…!



Sude Nur Haylazca