/Yaşamdaki tek gerçek ilahi adalettir
Buna karşı çıkmaksa en büyük dalalettir/



Kısa hayat, dar mekan bir gün arşa göçer ruh
Çivi çakmadı kimse herkesin sonu ölüm
Kazılacak toprağa bedene gömülen sulh
Ecel sahnesinde gör, seyret nihai bölüm
Hiçbir kul toprak olup geri dönmedi elbet
Yaşarken uzaktır ya “mutluluk” bize gurbet



Allah’a sığınırız çaresiz zamanlarda
Her şey yolunda iken unuturuz duayı
Secdeye varırız biz kalbi yakan anlarda
Bolluk içinde iken kapatırız sayfayı
Halbuki nefesimiz, sıhhatimiz Allah’tan
Şükretmeyi bilmezsek kurtulamayız “ah” tan!




Bir düşünsek oysaki nasıl uçuyor kuşlar
Nasıl doğuyor insan yeryüzü sanki cennet
Aydınlığı görmezsek karanlık ömür başlar
Sonra isyan ederiz yaşarken sessiz cinnet
İyilik yapanlara hiç kimse zarar vermez
Kötü düşünenlerse mutlu yaşama ermez




Bazıları vardır ki “ Allah bir” derler sözde
Sonra yuva yıkarlar, bu nasıl inanmaktır?
İnanç denen beslenir ruhta, canda ve özde
Yüreğiyle çelişmek içten içe yanmaktır
Nefsi eğitmek ile başlar asıl mutluluk
Yetinmeyi bilmektir insanlıkta ululuk





/Ecel kapıyı çalar, ruh telaşlı ve ürkek
Ne yapsan da duracak vakti gelince yürek/






Seda YÜKLER