Beni affet…
Lime lime olsa etin,
Yüreğin kabullenmese de bu hüsranı
Gün gelir sen de vazgeçersin…
Bir gurebanın pençesinde görünce aşkı,
Dengesiz/yörüngesiz…
Yokluğa soyunur,yok olursun
Gün gelir unutursun….

Öyle fütursuz gelişlerim var ya,
Allı güllü gülüşlerle….
Sonra bıçak gibi kesip gidişlerim…
Sen tutunmaya çalıştıkça nefesime,
Arafta üşüyor cehennemim.
Nefesim kesilir,
Yaşamak ağır gelir,
Beni affet, bu şehir ikimize dar gelir.

Ne zor şeydir kapıları sürgüleyip, gelmeni beklemek
Gözlerine mil çekip, görmeni dilemek.
Kaç kez yeltendim bilmiyorum.
Kaç kez doğruldum konuşmaya.
Bu bir imtihan mıdır Ya Rab!
Bu göç, hangi limana.


Beni affet….
Sırça bir köşke hapsoldum;
Direksiz, merdivensiz…
Hakiye teslim etmiştim renkleri,
Peki dünya neden böylesi gri?
Yoksa gök mü delindi?
Belki de renkler delirdi.

Ülküler dik durur derdin ya…
Sana bile eğilemedim ki…
“Gitme” bile diyemedim ki…
Yuhlanmış şairlere takılıyorum akşamları,
Her defasında küfre batıyorum.
Taifliler taş taşıyor sırtımda…
Kenan, avuçlarımda….
Bir Asi,
Bir Selenga kadar eşkiyayım, senden sonra,
Beni affet…
Ben, şizofren bir katilim mısra sonlarında.



Solmuş, siyah beyaz bir fotoğraf, giriye çalar oldu….ve ruhumun o durdurulmaz fırtınası,o resme akıyor hep….Her defasında turnalar uçuşuyor elimin altındaki sayfalardan…pullu kanatları ile göçe zorluyorlar beni…. Tenimde pastel tonlarında yakamoz yanıkları var... acılarımı huzura çeviremeyen terapileri terk ettim. Yaralı yanıma yükledim bu sevdanın yükünü;günahı vebali yaraların…. Hiçbir zaman tam olamamış birinin zavallılığına ne kadar tahamül edilirse o kadar seninleyim… Herhangi bir şehrin mecnunsu feryadlarında yankılanan ve yoksulların cebinde harcanan bozukluk gibi, ömür dedikleri;her gece doğan sancılar ve her seher hortlayan hezeyanlar….
Yusufcuk kanadının sadakatinde karıştırdın aklımı….savurduğun küllerde ve var olduğumu hissettirdiğin her demde toprak kokuyordun… ama ben kan kaybediyordum….seni sevmişliğim, kan kaybına tampon olmuş bir İstanbul’du…ya da uğuldaşan sorulara mola verişim….?Bu, bencil ruhun tüm bedenimi işgali olur ki bu kanlı işgalden kurtulmanın tek yolu kumdan kaleleri yıkmak…Ben, hapsolduğum bu kumdan kaleden,sana doğru akamıyorsam fırtınayı çok evvelden çağırmış olduğumdandır.
Bu yüzden beni affet….

Ulkuguven