Nesi kaldı ki gidenlerin
Boş odalarından başka...
Oysa ki
kalmakla gitmek arasında bir savaştın sen benim için...
Tek hecelik bir cümle yetecekti aslında
Kaderini değiştirmeye bu karmaşık seyrin...
Hadi bir kez daha çağır adımı da
kapansın kapılar...
ve
Gücün varsa ağlamaya
Kazanmak için kaybettiklerinden başla.


Unutmak mümkün her şeyi
Lakin
Bir bebek ağlamasıyla uyanınca gece yarısında
Anne kokusunu özletecek leş kesen yalnızlığın…
Gözlerini açmadan açılacak boşluğun kanatları…
Kahreden bir düş dönüp duracak başında
ve kazanmak için kaybettiklerine ağlayacaksın


Paslı bir hançer gibi saplanacak göğsüne yokluk.
Yorganı tepene çekip hıçkırıklarını boğacaksın.
Uzanıp da tutunamadığın eller,
Kimsesiz bir mezarın toprağını avuçlarcasına okşayacak saçlarını.
İliklerine kadar donacaksın.
Kazanmak için kaybettiklerine ağlayacaksın


Kan ter içinde
Soluk soluğa
Bir nefescik ışık ararken rutubet kokan odanda
Yok yere girdiğin kavgalar gelecek aklına.
Kırdığın kalpler,
Yüz üstü bıraktığın şehirler,
Yakamadığın gemiler….
Kendi adına yapamadığın her şey üstüne gelecek
Amansız bir hesaplaşmanın ortasında bulacaksın kendini.
Tek hücreli hayatına tek kelimelik renkler isteyecek
ama
Her seferinde eli boş döneceksin çaldığın kapılardan…



Sola dönsen duvar
Sağa dönsen boşluk
Aklına mukayyet olamamaktan korkacaksın.
Direnmekten vazgeçeceksin gidenlerin bıraktıklarına
Ve ruhuna sıçrayacak kan pıhtısı tükenmişliğin
Öylece kalacaksın salıncakları pas tutmuş bir parkta
işte o an çocuk olmayı başaracaksın
ve saçların gelecek aklına
Kazanmak için kaybettiklerine ağlayacaksın.


//Kalmakla gitmek arasında verdiğim bir savaştın sen benim için...//