/Bir şehir,masum bir aşkın direnişini heykellerine bırakmışsa şehir olamamıştır aslında/

Ey Sevgili
Bana bir yalan söyle vuslata dair
Ki durulsun gözyaşım
Dua etmeyi bıraktım
Gövdemi taşımaz oldu başım…

Annem beni özlüyor
Ben ölümü
Alevden bir kürenin içinde dönüp duruyor umutlar
Ve
Sevda, nefreti gebe bıraktığından beri
Dilimin ucunda bekleşiyor tufanlar.
Saçlarım dökülüyor…
Göğüs ucumda bekleyen bir şair,
Ben ölmeden ölemiyor…

Anarşist sloganların deviremediklerini,
Proleter cığlıkların sindiremediklerini haykırıyor sokaklar.
Cuntaci bir kac sair ,
Direnişçileri fişliyor postmodern mısralarda...
Bense,uyumaya çalışıyorum annemin sağ omzunda.
Sahi sevgili, sen hangi meydana sermiştin kucağindaki gulleri...
Hangi panzer çiğnemişti yorgun bedenini...?

Aşkın ak yüzlü kafirleri,
Basireti bağlanmış sahte peygamberler,
Kutsi bir suretle ırzına geçilen melekler
Ve aşık olduğum şehrin münafıklarıdır
Bu cehennemin korucuları.

Saç diplerimden ayak tırnaklarıma kadar
Günaha batıyorum…
Kaçacak yer kalmadı
Okunacak dua da…
Parmak izlerimi silemiyorum cesetlerden
Diyorlar ki:
Bu kıyamet senin yüzünden
Peşimde,
şucu,
bucu,
Bilmem neci
Tanrıcılık oynuyorlar akıllarınca
Akıllarınca hükmediyorlar…

Ey Sevgili
Varsın değmesin dudaklarım avuç içlerine
Ruhum tecrid edilsin mücrimdir diye
Üç metrelik beze sarmalanıp,
Çürüyen hücrelerimde
Sana akan ben olurum
Oluk oluk
Pelte pelte


Bu sonuncu şiir
Sonuncu seçenek
Sonuncu intihar teşebbüsü.
Birazdan açılır kanatları boşluğun
Ve kapanır göz kapaklarım.
Söyledim ya
Annem beni özlüyor
Ben ölümü…
Vakit, neşterini bileyliyor boğazımda
Şehrin kesilmiş bileğinde kan kaybeden bir şair,
Direniyor
Ve
beni öldürmeden ölemiyor.