Bu akşam masamdasın yine ,
ben ve dokunmasını sevdiğim sözcüklerin...

Sen bilmessin aslında , bazı zamanlar
bunu yaptığımı...
Çıkartıp yüreğimden dizdiğimi masaya tüm sözlerini ,
gülüşlerini ve sesini...

Daha kolay geliyor belkide yokluğuna katlanmak...
Belkide acım tazeleniyor kimbilir...

Evet , gene masamdasın bu akşam ,
sevme zamanı tüm kelimelerini ,
cümlelerine şefkatle bakma zamanı...

Nihayetsizliğe salıp gittiğinden beri ben , böyleyim ,
yorgun akşamlarıma katık ediyorum seni....
Dalıp gitmelerime eşlik ediyorsun bazen ,
bazen de tutamadığım gözyaşım oluyorsun....

Hissetmemene imkan yok ,biliyorsun halimi aslında ,
suçlusun çünki...

İnsan her akşam aynı masada ağırlanır da bilmez mi ?
Ve hergece hüzzam bir beste gibi dinlendiğini...

Ay bile kıskanırken seni,
bir sen bilmedin , senli akşamlarımın kıymetini ,
bu bekleyişin hazin nihavendini....