Sonbahar gülünü bilir misin ?
Geç kalmışlığın hüznü öylesine derindir ki ,
hep taşıdığı bir yüktür gövdesinde,
açtığı o kısacık dönemde...

Güneşin üvey evladıdır sanki,
kendinden esirgenen ışığı bekler durur ,
sesini çıkartamaz ki...

Bağrında toprağın gözyaşını bile bile ,açar.
Rüzgârın acmasızlığından korkarak ,
yüreği ağzında ,öylece bekler sabahı...

Dokunulmazlığının farkındadır ,
bir esintiyle nasıl dağılacağının ,
ve kokusunun olmadığının...

Kimbilir mevsiminde açaydı ne baharlar sevecekti onu,
ne güneşler kıskanacaktı kokusunu verdiği geceyi....

Kimsenin günahı yok ki bu işte ,
zamansız açışının boyundurluğu ,boynundaki ,
kim çeker acısını kendinden başka....


Solma hakkının bile elinden alındığı ,
mevsime açmıştır çünki ,
yapacak bişey yok...

Deli bir rüzgârın avuçlarında ,
savrulup gitmeyi beklemektir ,
ne yazık ki kaderi......