ne yazarsa yazsın mevsimler.
gökyüzünde veda gibi uçup gözden kaybolan kuşlara,
el sallayıp geri çağıran bir çocuk, vardır mutlaka...



yazgısı cinayet kurşunlar doğmuştur, gizli kovuklarda
göbekler bağlanır karanlığa, kan grubu dersen en kirlisinden.
içimizden hepimize aynı ses olur, bütün sesler bir anda
çığlıklar ağıt acısından acılı, yırtılır gökyüzü orta yerinden,
yeryüzü toz-duman, paramparçadır.

/göçmen kuşlar için, bütün baharlar sonbahardır
sonbaharda yağan her yağmur, göçmen kuşların gözyaşıdır/
...,

bilir misin, kaç vurulmuş kanattan, kaç tüy kalır geride
kokusu barut sesi konvoysuz cenaze, sahipsiz kurşun lekeli.
oysa yarınlar bize derdi ki, umut emanettir besleyene
ya şimdi hangi kör kuyu derinliğinde, boğulur umut çiçekleri,
solar yeşili tanıyamadan fidanlar.

/nedendir sahi, hiç türkü dinlemez göçmen kuşlar
ezgilerde ve saz tellerinde, kanatlarını çırparken telli turnalar/
...,

de ki yaşam, kundağa sarılı bir koca ülkedir, ağır sancılı
kuruyunca nehrinin kaynağı, son damla ilk denizden önce biter.
sıra kanamalı med-cezire gelir, maestro alınca eline sopayı
lakin bir çocuk çığlığı bozar ıssızlığı, konser düşer, perde iner,
kuş uçar, bütün kanatlar havalanır.

/göçmen kuşlar için, bütün baharlar sonbahardır
sonbaharda yağan her yağmur, göçmen kuşların gözyaşıdır/



uçan kuşlara el sallayıp geri çağıran.., o çocuğa...

Cevat Çeştepe