---Bu senaryoyu kim yazıyorsa ., yarınlar için seni bana yazmalı…

. . .

mesela bir gece yarısı o karanlık efkâr sokağımın köşe başında
bir rüyaya düşer gibi çıkıvermelisin karşıma…
öyle dolunay misali bakmalısın ki bana ., bakışın çelme takmalı
küfelere sığmayan sarhoşluğuma…

/ama önce hiç duymadığım ayak seslerin kulağıma adımı fısıldamalı
ve ben ayak izlerine teşekkür eder gibi öpmeliyim kaldırım taşlarını…/
. ,

düştüğüm yerden kaldırmalı ., iyice silkelemelisin üstümü başımı
ve anlamış gibi girmelisin koluma ., bana yazıldığını …
usta aşıklar olup yürümeliyiz sımsıkı ., acemi figüranlar arasında
bilmeden neler yaşayacağımızı…

/ve ışıkları yakıp-perdeleri çekmeliyim ., yalnızlığımın çatı katında
kan-ter içinde solumalıyız birbirimizi ., kucaklaşıncaya kadar sabahla…/
. ,

günün ilk ışığının rüzgarında yüklenmeliyiz martıların kanatlarına
uçurup götürsünler diye bizi bir denizin kıyısına…
gecenin izi yüzümüze takılı ., mahmurluk maskelerine saklanmalı
çaylarımız soğurken bardaklarda…

/ama çok mu kapalı hava ., yoksa unuttuk diye mi martılara simit almayı
içimizde isimsiz bir sıkıntı ., keşke senaryo böyle yazılmamış olsaydı…/

. . . ,

(senaryonun tam burasında)
iki jandarma koluma girdiği an anladım ., sebebin bunlar olmadığını
ve anladım ki kavuşmalar da ‘yasaklar’ listesinde kayıtlı…
ama artık biliyorum ne yapacağımı ., kavuşmak için kavuşmalara
kendimiz yazacağız ., kendi yarınımızı…

/bütün zamanları yarına ayarlamaya çalışırken yalnızlığımın çatı katında
cehennem gibi hasret dalgaları vuruyor ., yüreğimin hücre duvarlarına…/

. . .

---bu senaryoya ‘yarınlarda seni bana yazıyorum’ diye başlıyoruz aynı anda…


CEVAT ÇEŞTEPE