/zaman tellalı.., tokmağını davuluna rasgele vurarak haykırıyordu..
‘duyduk-duymadık demeyin.., bu gece gökyüzünün son gecesidir’/

. . . . . .

biz., o gece seninle sahilde
kumdan kalelerimizi yaparak.., her biri diğerinden daha parlak
uzak yıldızları seyrediyorduk., göz-göze bakışarak..,
iyot ve yosun kokumuzu., çalkantısı hafif denize dalga yaparak
saçlarında bukle açmış kızlara., ergenliği filiz vermiş delikanlılara
ormanlar gibi yeni dünyalar kuruyorduk…

arada., çok öte yerlerden
kulağımıza bir davul sesi doluyordu rüzgarla.,
biz., aman ne hoş diyor., düğün-dernek sanıyorduk.,
ama tellal ne diye bağırıyor-neler söylüyor.., hiç anlamıyorduk…
.,

sonra birden nasıl olduysa
ışıklı izler bırakarak gökyüzünde., yıldızlar akmaya başladı denize
sular kendini çoktan teslim etmişti dipsiz düşlere…
ay., narin bir telaşla saklanmaya çalışırken kendi gölgesi içine
kuytuda yakalanan acemi aşıklar gibi., korku sımsıkı sarmıştı bizi…
işte bu manzara., sonun acı tebessümüdür…

demir ve taş soğukluğunda
ilk adımda tanımaya başlarken hücreni
bütün sesler o an birden derin bir sessizliğe dönüşür.,
bu ardından kapanan kapının., dört duvara okuttuğu ceza hükmüdür…

. . . . . ,

o geceden sonraki gecede
saçları bukle çiçeği genç kızla., damarları deli kan yatağı delikanlı
o sahilde bakışarak göz-göze., seyre dalmışlardı..,
her biri bin yıldız yakamozları., yüzgeçleri kanat açmış balıkları…
birazdan güneş de doğacaktı., pervaza sıralı mavi çiçekler üstüne
deniz dersen., sabahtan gökyüzü olmuştu zaten…

yani .,canımın içi
öyle fermanlarla yok edilmiyor özgürlükler
bak.,yakamozlar nasıl yıldıza döndü., balıklar kuş olurken…
ama önemli olan., yaşamadan bilebilmektir gelecek tehlikeyi.,
henüz vakit varken…


CEVAT ÇEŞTEPE