kıyılarım acın
patladı patlayacak
deşsen içini, bir can akacak
örterim ben üzülme
sevgimle örerim duvar
ben de tuğladan bol ne var
yıkılsa da kat kat çıkarım

kanarım ... kanarım
bir insafsıza yanarım




söz
rengine göre ağlarım
bal diline yanarım
nasılsa ölünce temizleneceğiz
battık işte batacağımız kadar
sakın kovma
geceye kalayım
sarılsın kokun bi burnuma

kanarım.. kanarım...
kendi kendime yanarım




aramızda
kilometrelerce yol varken
söyle sensiz nasıl öleyim
yağ bana desem yetişemezsin
su-su koş desem erişemezsin
ölüyorum duy desem...
nerde öyle yürek
hepsi sen kadar ırak
bir güvercin yolla en iyisi
kulağına fısıldayayım
sorsa hastalığımı, unuttum
bir tek o diyeceğim ağrılarım

kanarım... kanarım
yine bize yanarım




sen duman ol ben rüzgar
çiçek çiçek kuzeylere... yar
yaralı bir masalın kahramanlarını
peçelerimle yine örteyim
satır araları hep karalı
güneşi bile aldatıp
hep üzerine doğup batayım
kabul mü
nerden başlayayım
sırf beni güzel hatırla diye

kanarım... kanarım
öyle sona yanarım




tek çıkışı var dünyanın
küssek, yolun sonu bir tümsek
yabancı yok üzüntülerime
dost da ağlar en çok
üç gün üç gece
insan gibi sarılsa yılan
ona da anlatırım
zehrin aksa kime ne
ölmüşüm daha dün gece
beni bir Allah’ım anlar
dua ederim sana yaradan
alış de me n’olur

kanarım... kanarım
bir tek kuluna yanarım




Şiir, Yorum: Funda Mavi
ŞİRİN KELEBEK