çarşaf akına buladığımız
sevdiklerimiz
sevemediklerimiz
kaç kez yere düştü omuzlarımız
ağırlığını bilemediğimiz yarenlerimiz
toprağına mor gül bıraktıklarımız
kaç kez öldük biz
kaç ölümde ağladı suları ev bilmiş kirpiklerimiz


şeytan nefsinizde bıçağını keskinlemişti
keşkeler yazmıştı taşlarınızın üzerine
yine
ölüm orucu tutmuştu pişmanlık
tir tir titriyordu ellerimiz duada
kalbime kadar uzatıyordum mendilimi
nafile


rastgele sevsek
tıpkı bir balıkçı gibi
sevgiye acıktığımızda
balıkçıl kuşları gibi rastgele dalsak sulara
doyduğumuz an yine yükselsek gökyüzüne
destursuz
kovacak değil ya bir avuç pişkin yüzü




vakit nisan
toprağın gençlik yılları
insan yağmurları



flamingo kuşlarının
tek ayağının üzerindeki duruşu
insanlığın yalanlara astar manzarasıydı
sanki karanlığın pis yüzü
görüyor musun
zavallı kelebeğin bile
üç asır mutluluğu varmışcasına sınanmış iki günü



hakkı ötesi değerler yakıştırdığımız sevgiler
üstümüze aldığımız roller
fazla ederli akıl giderli değil miydiler




intikamla edindiğimiz nefretlerdense
samimi içten savurduğumuz küfürler
bana hepsinden daha anlamlı gelirdi
ancak
böyle düşündüğümde sevebilirdim


sonra işte...
ilaçlarımın yanına insanlık koydum
iyileştim