her tarihte başka başka vakitler aşıp
geceyi emeklerdim
değişeceğim der, yarın yine ilk adımı söylerdim
işte yine gün batımı


kızarıklıklarını saydığım yüzleri
inan ben bile hatırlamıyorum
ama
’yine affettim utanma’ derken nasıl utandığımı
hiç unutmadım!


sevmeye korktuğum kedileri, köpekleri
doyurdum da geldim özür dinlemeye
bağışladığım kadar yürek görememek var ya!
yaşlara sığmayan bir acı
yeşerdiğim kadar
bari bir çimen boyu mutluluk bulsam
orda kalacağım, Hazeran halt etsin


inan oracığa çadır kuracağım
ölümüm birden olsa kurtulacağım
ölümsüz cümleler yazdığım an
nokta koymayı bırakacağım


salıdan başlayacağım ah demeye
daha iyi sallansın diye
dizime çöktüğü an bir vah
yine affedeceğim biliyorum
silkelediğim an onu gökyüzüne adı yine pişmanlık


uyku içtiğim geceler var ya
hey!
sana sesleniyorum sabahsız yarınlar
bugün günlerden yokötesi
tahminimce yokgülmekveresi akşamının tam ertesi


ne yaptıysam iyi dediğim
elime gözüme bulaştı
sanki dağın kendisi değil de
etekleri düşmanımdı
her defasında
sinsice bozuyordu kardan adamlarımı



zeytin ağaçlarının vatanından geliyorum
bereket vardır dallarında
ama bir mum ışığında güneşi aramak gibiydi benim ki
anladım ki
nar tanelerini de dağıtsam bu sönük lambalar adam olmaz


size söylüyorum
peşimde onca kuşla
bir çocuk gibi uçurtma açacağım bayırlara
yok dimi kimsenin itirazı
hemde bir elimde sapan!


sen mi hatasızsın
sen mi riyanın anavatanı
özür mü konu yine


-tamam
-kabul
-affettim


geçtim ben o işleri
ama önce gözlerini getirin
bana herşeyi yalansız anlatsın
bugün günlerden afedersin
doğru, ederim!






Şiir, Yorum:
Funda Mavi [Şirin Kelebek]