İnsanoğlu!



toprağa bakar bir gözün
sırtında dünyanın onca ihaneti
taşıyabiliyor musun bu kâbud renk yükü
yardım istersen samanyoluna seslenirim
-ki sallasın kuyruğunu
meblûl yıldızların ürkek ışıklarıyla





tehlikeli düzmece oyunlarda
çatlaklarım kanıyor
unutulmuş bir oyuncağa benziyor çocuk yüreğim
haydut rüzgarların eşliğinde ordan oraya savruluyorum
şimdi eski aşk kalelerine bayrak olup
direklerim devrilir tanıksız
riyâ fakiri






zaten
ıslaktı berfîn rüyalarım
bulutlara az daha asılsam da bildirseler haddimi
kelebek kanatlarıma
çığlıklar yükseliyor gri şehrimden
kimsesizdi sokaklar aşikâr suskunluğumdan
çılgın beynimde olmasa
çıkamazdık gümüş gölgeleri kuşak olmuş gökyüzüne
seni bile zor seçiyor artık gözlerimin sireti
üstünden çok mu sura geceler geçti ne
maktûl adım şimdi






artık
insan sesine meyyâl duruşum yok
çoğu zarar yavan insanlardan sıkıldım
usul usul parselleniyorum içimin güvercinlerine
senin kuşların karanlıkta öttü mü hiç





üç nokta ile devam edecek dediğim şiirler
iki kelimeye sığdırdığım hecelerle
ömrümün kitabından bir sayfa daha çevirtiyorlar
ismini yazdığım lirik mevsimler
şikayetim var o sarı yapraklardan
şaka gibi duran dilşâd ayrılıklardan





neden mi kimsesizim
çünkü ben onu büyütürken, herkesi öldürmüştüm


- sen Cemâl
- ben Celâl

-ki
gerisi kefende izâr!