Yamalıydı çorabı ve ürkekti bakışı
Zemheri ayazında yorulmuştu Kardelen
Küçücük yüreğinde yaşamıştı hep kışı
Coşkun seldi önceden, durulmuştu Kardelen





Güveni kalmamıştı ne gence ne yaşlıya
Usanmıştı alaydan, söz etmez dik başlıya
Her daim dik boynunu eğmez kara kaşlıya
Hayatın zorluğunda vurulmuştu Kardelen





Lâl olmuştu dilleri, sükûtu kırgınlıktan
Pes etmiş tutunmaktan, duruşu yorgunluktan
Bakışları üşütür, gamlıdır yılgınlıktan
Ne zaman baksam hüzne kurulmuştu Kardelen





Dışlanmıştı çevrede, üzerinde kem gözler
Dağlamıştı yüreği acımasızca sözler
Yolunu beklese de gelmemişti hiç yazlar
Çığda kalıp güneşe darılmıştı Kardelen





Tuttum onu elinden, aşıladım güveni
Olmayacaktı artık ne söven ne döveni
Fısıldadım usulca var artık bir seveni
Var gücüyle sıcacık sarılmıştı Kardelen







Seda YÜKLER/ Kasım 2012