senle yatıp
sensiz kalkmak
var mıydı sabaha
daha
yüreğini son kez öpmeden
dökülmeden
yalım yalım güneşlerce
gece dudaklarına
yudumlamadan kristal gözlerini
yıldız kadehlerden bir daha
senle yatıp
sensiz kalkmak
var mıydı sabaha

ben ki
gönlümü iliklemişim önünde
sevişmenin terle yıkandığı
sırılsıklam şehvet selinde
tokatlamış erinliğimi
teninden sıyırıp da tinini
koklamışım
kovalamışım
sen mart değilsen baharı
nisanı mayısı kış bellemişim
seni haziran bahçelerinde öpen
o şubat oğlanı sevmemişim
uykularımı örtmüşüm üzerine
sen koynumda uyu diye
kan çanağı mahmur gözlerimle
karabasanlarına nöbetler tutmuşum
seni yürümüşüm mevsimler boyu
ağırlığınca yorulmuşum
kudurmuş içimin dip denizlerinde
ihanet dalgaların
cesedim vurmuş
öte ada(m)larının sahillerine
gözlerinde boğulmuşum

sana gömülmüşken yüreğim
sen sonsuzluğumken benim
tanıştırmadan seni
tanrıyla daha
senle yatıp
sensiz kalkmak
var mıydı sabaha