seni bir ben bilemedim
beni bir sen
öykümüzü yazan yazmıştı oysa
ne zaman gün akşama kavuşsa
ne zaman
karanlıklar çökse
gönlümün derinliklerine
mavi güneşlerce doğardın
alırdın gözlerimi şiirimin içinden
gözlerimce ağlardın


seni bir ben bilemedim
beni bir sen
esmeye görsün
o deli rüzgar
seni saçlarından tutar
sürüklerdi gönlümce
yollara düşerdin çaresiz
dudaklarımla silerdim
gözyaşlarını
ve acının o buruk tadını
içerdim gözlerinden
sessiz sessiz


seni bir ben bilemedim
beni bir sen
çocuksu gülüşlerin takılırdı aklıma
ürperişlerinle
ürperirdim
yolun
yolumuz olmuştu bir kez
oysa
yabancı’ydın
bilirdim



seni bir ben bilemedim
beni bir sen
kaybolurdun ara sıra bakışlarımdan
çılgınlar gibi arardım seni
duraklar tanığımdır
yağmurlu boş duraklar
koşuşan insanlara sor beni
denize
buluta
rüzgara sor
saatleri birbirine eklerdim
utançlar süzülürdü saçlarımdan
yağmur yerine
ve gelmeyeceğini bile bile
beklerdim


seni bir ben bilemedim
beni bir sen
zaman durdu senin için
büyüyemedin
küçük bir oyuncak gibi
kaldın ellerimde
cansız
yol çetin
yol vicdansız
yürüyemedin
sevişemedin
sevmedin
baktın gözlerime yalnız
baktın güneşler gibi
gün bitti
sen bitmedin

seni bir ben bilemedim
beni bir sen
oysa
nasıl sevmiştim seni
bir bilebilsen