yaşamak
asmakti
asabilmek
bencil benligin
tekil kimligini
susamaktı
kirpiklerine
nasılsa asılı kalmış
o utangaç şebneme
hala nisan kokan
şubat bahçelerde
dokunmaktı sana
buza kesmiş serçe kanadının
dondurucu mavi
yalım telekleriyle
uyumaktı
senin
gözkapaklarının altında
en korugan rüyaya dalmaktı
algılamaktı
yıldız yağmurunun
alnında parıldayan
görkemli ışıltısını
koklamaktı seni
sıyırıp bedeninden
kristal tenini
ham sarı
manolya duyarlığında
doya doymaya
koklamak
seni kutsayan yüreği
seni kutsadı diye kutsamak
silmek tüm şiirleri
evrenin başucu kitabından
canımın yapraklarına
bir senin
gözlerini yazmak
ulaşmaktı sana
belki en uzak
en gizemli
bakir bir adada
ne robinson
ne cuma
en güzel gemilerle demirleyip
gözlerinin yosun sularına
dalmaktı benliğinin
giz tutsağı
dip mağaralarına
aşmaktı sonra evreni
özümsemekti tanrıyı
tinsel teninde
ve
acemi isa’larla açmaktı
utangaç meryem’in
hala tanrı kokulu
bakir göğüslerinde
sen ilahi çocuğum
sen öte yolculuğum
bir tek
sende çoğulum
yokluğunu
ölüm bil
masumiyet
özür değil