YAÞAMAK MACERAMIZ

bir günün sabahýnda uyanan gözler
gizeminde gecenin uyuyacaklar
yaþamýn göðüsleri ölümü besler
son ninniyle acýlar yok olacaklar

yaþam penceresinden bakýp son kere
gidiyorken o geri dönülmez yere
Aldanma bu vefasýz yaþlý gözlere
kendi ölümlerine aðlayacaklar

göz süzüp gözlerini tutsak edenler
el verip de yabancý koyna girenler
can-ciðer bildiðin o sýrdaþ erenler
seni son kez aminle kandýracaklar

güneþ topraðýna alev ekerken
beden çiçeklerin boyun bükerken
sen senden olandan damla beklerken
kabrini yaðmurlar sulayacaklar