ÞÝÝRÝN ÖLÜMÜ

suskunluðum sanma
sunak taþýnda
alev alev haykýran
sesim boðuldu
kaç leyla tapýnýrken
aþk mabedimde
çölerimde bilmem kaç
mecnun kayboldu

kinimi bal eðledim
öfkemi petek
gözlerim oðul oðul
þiir gönlümde
kerem güvey giysisini
giyinceye dek
aslý’lar tutuþuyor
düðün evimde

ferhat’ýn daðýna
mancýnýk gerdim
bir tek dünya yetmedi
evreni deldim
ölümü saðdým da
demir göðüsten
þirin’in dudaðýndan
acýlar emdim

son sandalým
demir aldý
hiçlik koyundan
varlýða kürek çektim
yok olduðumdan
gündüzler elde silah
gecemi bekler
hayra yorulsun diye
hayýrsýz rüyam

sus artýk
ben sustum
tanrý da suskun
son dize son sözcükte
can çekiþiyor
aþtan candan yaþamdan
geçtim ben çoktan
kalem kursuna kesti
þiir ölüyor

þi
ir
ö