şiirin ilk dörtlüğü kendi bağımsızlığını çoktan ilan etmiş, başı dik bir coğrafya gibi.
o kadar güzel, o kadar anlamlı, o kadar etkili ki...


insanın kendince bildiklerini, herkese bildirdiklerini ona doğru yürürken yitirmek...
meşhur olan yanların, aslında ona varabilmede işe yaramaması belki de.
belki de yanına yaklaşabilmek için bildiğimiz her şeyi unutma,
bile isteye ya da istemeye istemeye kaybetme...
çünkü öyle bir gülüş düşürmüştür ki bizi derdimizi anlatacak kadar bile vaktimiz olmamıştır.

...

diğer bent, geriye dönüşlere ayrılarak
hatta şairin kendi şiirindeki bir motife (birnarin şey) telmih yapılarak kurgulanmış samimi bir bent.


onunla yaşama dönen, algısı zenginleşen herkes gibi anlatıcı da
yine onunla yorulup onula dinlenmektedir.

gözlerimiz ya aşk, aşk olduğu zaman kör kalır
ya da ona bakan dünyaya karşı körleşir.
bu yüzden yaşadığını uzun saçlarıyla hatırlar kişi.
"veba ile vebal arasında / murdar kalmasın için/birnarin şey ölüsü."
veba, vebalini de arttırır yaşanılanlardan ötürü...
vebali sırtlamak daha zordur vebayı sırtlamaktan.
bu yüzden,
en çok o yaşadığını hatırlamamak için insan
kısacık kestirir saçlarını.

...

son bent bir öncekiyle güzel örülen bir bent.
çünkü bu bölümde veba ne, vebal niye anlayabiliyoruz.


...


bir gülüş geçerken herkesi düşürmez.
ve herkes böylesi bir yitirilmişlikle yanına yürümeyi başaramaz.



bu yüzden biliyorum sen buralı değilsin.
çok güzel anlattın.