Yaylım ateş altında
çığlığa yazdığım gel, ve gelmeyişin
akşamüstlerinin zarif kederiyle yatışmazdı,
yakışmazdı bana, yığınlar içinde
içindeki kepazeyi anlatmak

Geçip gittim, aç bırakarak
avıyla kankardeş olan köpeklerimi
:
Seni duyurup dururdum herkeslere.
Bunu evler ve eşikler bilirdi. Sen bilirdin
ama kelimelerden kapan kurup,
taş kesmiş kavimler gibi beklerdin,
belleğindeki barbarın gövdesine
lanetli sular serperek.

Kat izleri açılmayan günlerin,
meramı sabah avazını bekleyen
gecelerin vardı senin.

Olmaz değildi.
Senin duvarlarında vur emriyle aranan
biriyken, halkın say beni
ve örgütle dedim.

Sisli giysileriyle cellatların sehpasında
beklediğimi meğer nereden bilirdim.

En yenilmiş yerime yazıp,
hiç yazıklanmadan çekiliyorum, bu kavilden.

Lekum dînukum veliye dîn

20102bin22İst.