Bir İyilik Kotarmak Adına


Şimdi şükürsüz bir adamın soğuk soluğuyla vakti harmalayan muhannetlik
Müfteri mesleğiyle şöhretlenmiş kadın ağızlı kelebeklerin ömrünü hiçederek
Silkelendiği karanlığını
Buruşuk ve kahredici karanlığını kıyıcı öfkelenmelerle hırlıyor
“İyilik irtifasını yitirmedi henüz”
Müşfik kelimelerini seferberlik emriyle çiçek altına aldı
Beyza kıvamında sessizliğini giyinip
Kati aklını yüreğine hizaladı.
Maazallah dil dikenli kelamın şerrinden beri durarak
Kırsalın kulluğunu bitirdi.

Dirilip durulma vaktiyle
İçine doğru devleşerek
Kalbin güzellemelerini
Sevişgenlik nefsiyle çoğalmış
Korkusuzluğun şövalyesi u-yanık cümlelerle
Söylendi.
İlk siftahını yüreklendiren kelimeleri
Daim ve koyu mavi “seni seviyorumun”
Suküt suretinde çığlığıydı.
Şiir diliyle bir kadının sancılanan vaktini söylemek kolaydı
Çılgın kahkahalar çıldırtan renklerle resmedilip
En havaisinden bir dilek tutup mesela;
Çürümüş elmaya benzeyen dünyamıza
Mütevazi bir yıldızı toslatıp
Diri ve ülgen fıtratlı bir nesli varetmeyi
Hevesetmek
Yada kibrinden kabaran iblisin çatal diliyle
Yenibaştan ve sürekli lal olup susmak gibi!

Kıskıvrak yakaladığı bir kuşkuyu
Sorguladı
Rüzgarın ıslıkladığı sebeplerle
Anlaşılmazlığın yarınlarını
Derdest edip koydu ufkuna
İçi mıncıklanarak

İsyan;
En büyük direnişin hışmıyla başlatılan
Haklılığın hakkını vermek adına
Özlüğünü kazandıracak yegane çareydi
Biçareliğinden vazgeçenlere
Bir iyilik kotarmak adına…