Uyumsuzdu renkleri…
Pazenleri, yünleri
Karman çorman birbirine girmiş,
Karmakarış ediyordu zihinleri.


Uyum arayan gözlere
Güçlü bir kahkahaydı kısacık çorapları,
Elini tutan çocuğa
Sert bir şamar…


Çocuk mahçup mahçup bakıyordu çevresine;
Şık giysiler, zarif ayakkabılar evreninde
Bir yer ararcasına annesiyle kendine…
Kadın oralı değildi
İlaçları hazırlarken kalfa…
Eczanedekileri görmüyordu sanki.


Çocuksa onun tam aksine
Tam içindeydi her an’ın,
Her kelimenin tam içinde…
Ve her gülüşün…


Her kelimede annesini buluyordu…
Ve pazenden giysisini, her gülüşte…
Ve bir yer arıyordu çocuk
O şık insanların arasında, kendine.
Onu bu azaptan kurtaracak
Küçük de olsa bir sığınak…
Ve gülüşler arıyordu çocuk,
Utanca değil, neşeye boğan içini…
Annesinin ellerinden kurtaracak kendini,
Bir utancın parçası olmaktan onu kurtaracak…