Gecelere dönük bir rüzgâr,
Rüzgâra dönük bir uçurtma,
Uçurtmaya dönük bir çocukluk var bugün içimde.
El yordamı sevinçler, hüzünler, yıkıklar, batıklar, lar lar lar…

Yok, yok, bu gece şiir yazasım hiç yok.
Zaten havamda da değilim.
Alnı kırışık bakışlar var sadece etrafımda;
Gözler içe dönük, görüntüler yanılsama…
Herkes, “Herkes!” demiyor,
Herkes, “Ben!” diyor.
Kimse, “Sen…” demiyor.
Oysa,
Oysa sen,
Ah sen!
Hislerim sana mahzen!
Ah!
Ah bir bilsen!

Aklıma gece yarısı işittiğim ahlar geliyor,
Vah vah
Deme sakın bana,
O ahlar benden geliyor.
Donuk donuk bakıyorum ayaza.
Ayaz donuyor, ben donuyorum.
Sahi ya gece…
Ah gece!...
Sensin zaten beni bu hallere koyan.
Gündüzün nesi var?
Aramızı hep sen bozdun gece!
Sahi ya suskunluk ne güzel konuşuyor, baksana.
Ey gece!
İnsanlar şu anda yarı ölümü yaşarken,
Ben neden tam ızdırabı çekiyorum?
Yaptığın iş değil gece.
Oysaki hep sadık yârin ben oldum.
Güneşe inat olsun diye,
Geceleri senin oldum,
Gündüzleri uyudum.

Emre GÜLBÜZ
otuznisanikibinoniki