İçimdekileri haykırmasam olmayacak.
Gözlerimden fışkırırken bu sözler,
dilim sussa olmayacak.

Daha fazla dayanmak olmayacak.
Dayanabilmek sınırlarına sığmayacak.
Kalbim gökyüzüne yükselen bir kuş iken
cellât ile onun boynunu kesip yere atmak olmayacak.

Sabır çayı demini aldı,
fokurtusu durmayacak.

Bilmiyorum.

Sanki hiçbir şey bilmiyorum.

Şakülesi kaymış bir gezegen şu kalbim
ve yörüngesi nerde kim bilir.
Hangi yangın yerinde kalbim,
hangi sürgünlerde canı duvarlarda parçalanır.

Sözler duyguları anlatmaya yetmeyince saçmalamaya başlarmış.
Evet öyle bir durumdayım şimdi.

Bir tek ölüm paklar beni şu zamanlar,
zulümden hallice.

Değil mi ki etraf kapkaranlık
ve değil mi ki sokak köpekleri sıcak nefeslerini solurken
ve değil mi ki pencere kenarları hep soğuk.
Değil mi ki beklenen gelmez
ve o hayaller yok mu ah.

Hani ağlamamaya çalışırsın ya
dudağın büzüşür,
gözlerinden yaş akar.

O ağlamak oluyor mu yoksa içindekiler mi dökülüyor dışarı.

Ama yıllardır dökülenlerin birçoğu
içerde bunu biliyorum.
Bir kanser gibi koynumda büyütüyorum çünkü.
Ben bu derdin müptelasıyım,
ben bu derdin kölesi olurum.
Ömrüm gözlerimden sökülüyor her gün,
yaşamak senle,
ölüm senle güzelmiş.
Senle güzeldi.
Senle güzel.
Geniş zamanlarımda hasretin boynumda bir pranga
ve bu pranga benim avuçlarımda da olsa
yine tutunur peşinden sürüklenirim
her sokak arasına
her sahile
her acıya
her kedere.

Ben hep seninleyim biliyor musun
hep seninleydim
hep seninle olacağım.
Hep seninim.
Hep benimsin.

Hayaller ile gerçeği ayıt edemediğimi sanma.
Ben seni her an içimde taşıyorum
ve o kadar büyüdün ki inan
kendime sığmıyorum.

Her insanın söylemek isteyip de söyleyemediği sözler vardır
ama bütün söylenmiş olan sözler sana,
nereden duysam,
nereden okusam sana meyilli bütün kelimeler.

Kıskanmak nedir kıskanmak,
işte ben seni bütün şairlerden kıskanıyorum!