Huysuz bir kuyu dibi karanlığını

Loş bir ışığın

Esir almasıyla oluşan

Işığın gözlerine yaptığı

Zarif serenat anında

Âşık oldum sana.



İşte o gece

Güzellik kavramı

Utandı kendinden.

Her güzellik

Başka başka yazıldı

Artık gönüllere.

Her türlü çirkinlik

Ters düştü senle…



O ışık ki

Bulmuştu senelerdir

Hasretini çektiği

Tüm güzellikleri kendinden utandıracak

Sadece ve bir tek

Yansımaktayken muhteriz bir halde

Demet demet ışıkları

Kuş tüyü rikkatinde

Bir çift göze…



Güneşin kıskandığı

Kırmızı bir balon

Ve körpe bir yağmur damlası

Hasretiyle

Sokaktaki çocukların

Misket çukurlarında

Sevdayı yoğurması

O küçücük yaşlarda

Kalbin akla dur demesi

Çok da uzak değildi bana…



Huysuz bir kuyu dibi karanlığını

Loş bir ışığın

Esir almasıyla oluşan

Işığın gözlerine yaptığı

Zarif serenat anında

Âşık oldum sana.




Gözlerinin

‘Açık kahve’ renginde

Aklımdan çaldığı kırk yıl hatrı

Sahralarda tükettim ben de.

Çünkü gözlerine

En yakın rengi

Orada buldum sadece.

Çöl, çöl olduğuna

O zaman sevindi işte.



Bilmem o gözlerine

Kimler bakmıştır

Bu zamana dek

Kimler kaybolmuştur

Şanssız bedevi misali

O sahrada.

Kimler küfretmiş kaderine de

Kimler o hengâmede

Helak olup gitmiştir

Şimdi bilmem

Hangi şarkıda

Hangi hüzün nağmeleri

Arasına karışmışlardır

Hangi meyhanenin

Bilmem hangi bir köşesinde?



Belki de kaç kişi

Küsmüştür dünyaya

İmkansızlığın damağında bıraktığı

Acı bir sarhoşlukla.

Hoş

Âşık hayata küsmüş

Hayatın haberi olmamış

O başka konu.



Belki de kaç kişi

Oyun yaptı da sana

Kandın!

Kandırıldın!

Gerçek sevenlerinden

Muhafaza ettiğin

Sırla dolu kalbinin

Altın anahtarını

Kimlere verdin

Ve ‘Hoş geldin’ paspasını

Kaç kişiye çiğnettin?

Sen bu oyunlara kanarken

Her Oyun kendi bacağından asıldı da

Sen nerelerdeydin?



Huysuz bir kuyu dibi karanlığını

Loş bir ışığın

Esir almasıyla oluşan

Işığın gözlerine yaptığı

Zarif serenat anında

Âşık oldum sana.




Kim bilir daha kaçı

Aynı anda vuruldu bu

Serenadın en can yakıcı

Notalarına…



Göz görmeyince

Gönül katlanırmış ya

Bilmem kaç biçarenin

Yere serilmiş duygularına

Bastın da

Göğe merdiven dayarken

Altta kalanlardan

Bihaber kaldın…



Kaç sahtekâra el pençe durdun

Ve kaç mazluma pençelerinle vurdun?

Kaç ‘eloğlu’na gönül verdin

Kaç gönlü harabe ettin?

Söylesene kaç, kaç,

Kaç bu şehirden diyorum

Kendime

Sonra diyorum ki nereye kaçacağım?

Bilmiyorum…

Bilsem zaten

Şiir yazmazdım…


Emre GÜLBÜZ