Tırnak arası yaşamak
Mecburi istikamet mi dersin
Hayatın parmak ucunda
Gün ortası devriye geziyor
Beni gösteren eller
Son kareler çiziliyor
Kaçış yok
Siyah beyaz bilmece duvarları
Keskin uçlarımı buduyor
Güneşi yontan adam
Bilmiyor asude körlüğümü
Tam ortasındayım coğrafyanın

Kaç ihtimal var
Kaç türkü sayılır şafak
Düşünmek ürkütücü
Düşünmemek ne mümkün
Söyle kaç günlük bu hayat
Beklemek öldürürken
Tükenmez kalemle karalanıyor gün
Savrulduğum boşlukta son noktaya inattı
Üç boyutlu sonsuz hiçlik

Çelişkili dersler veriyor hayat
Bitmeden vakit
Hemen şimdi virgül atsam ömrüme
Tamamlamak için kalanı
Geri gelmek mümkün mü?
Ezberledim temrinleri
Seviyor, sevmiyor derken papatya
Aniden durdu sarkaç
-her an ölebilir- çıktı falımda
Çekinmeden bastım tetiğe
Sensiz geçen günleri öldürdüm
Alışmamak için…

27 Nisan 2012 – Zeynep Özmen