Yiğidin harcı ölüm,
Ben ölemedim ki...

Bir kara kaşa sevdalıyım ben.
Şöyle doya doya bakamadım ki.
Bir kerecik yatmak nasip olsa dizinde,
Kapasam gözlerimi, kokunu çeksem.
Şimdi ne olur diye düşünmesem hiç.
Adam gibi bir düş kuramadım ki.

Anlatsam, mangalda kül falan kalmaz.
Yangınımı, sular, seller durdurmaz.
Gözlere kurulurken dar ağaçları,
Gıkım çıkmaz adım, adım yürürüm.
Şehadet şerbeti sunuluyorken
Adam gibi bir yudum alamadım ki.


Ne aşklar var arkadaş destan olmuş dilller de.
Benimkisi çıkmamış saklı kalmış sinem de.
Alkış yok, şaa şaa yok, süslerinden arınmış,
Nasır tutmuş ellerim, tüm ellere darılmış.
O nazenin elini kıracak diye korkup.
Parmak uçlarından tutamadım ki.


Ah anam garip anam ne olur kızma bana.
Oğlun el kızına hibe etti bu kalbi.
Sen yedirdin, ağladın gecelerce başımda.
Büyütüp te yürüttün hayatın yokuşunda
Kendimi buldum deyip açtım bağrımı yazık.
Gelene sen girme diyemedim ki.


Bunca zaman gelmemiş ben hep bendeydi sandım.
Gerçek zannetmiş idim, hayaline aldandım
Her baharın sonu, yazında kışı varmış.
Senin akıllı oğlun meğer nasılda safmış.
Gidene dur demek gerekiyormuş meğer.
Gurur denen libası yırtıp atamadım ki.

Ki sen…

Nasılda gülerdi, güneş vururken yüzün,
Hep güzele vuruyordu akşam güneşi.
Sen, güzeli gösterenmişsin oysa.
Üşüyorum, şimdi her yanım hüzün.
Ölüm yiğidin harcı.
Yiğit olup, aşk ile ölemedim ki.
Son nefesi uğruna veremedim ki.