Ben insanın mutsuz ve üzüntülü türündenim...


Yüzüme karşı kal diyenlerin, gönlünden git dedikleri,
Çamuru, eleyip beleyip, al kuşakla sardıkları,
Zehri zembereği, bal niyetine sundukları,
Kara kaplı defterin, kara mürekkeple yazılan son cümlesiyim.


Anıların dili olmuş kalemim.
Kanayan anıların.
Belki, olmayan zamanlarda kurulan hayallerin,
Kurgusunda olmaması gereken, karaktersizi oynayan karakterim.


Sahibiyim hiç bir şeyin.
Karun kadar zenginim hiçlikte.
Kalbin karşısında durabilecek bir kalpten yoksun,
Konuşulamayacak kelimelerin suskun emanetçisiyim.


Çikolata renkli, beyaz bir şarkıyı, çingenelerin kemanına doladım.
Sıcak yaz günlerinin en çekilmez anı,
Sarı samanın sanı,
Vel-hasıl, sırtlan suratlıların kahramanıyım.


Kendim ile barışık,
Karanlıkta bi ışık,
Hayli zamandır aşık, zannedenlerdenim.

Aslı olmayan haber,
Kale alınmayacak keder,
Çöllerde derbeder zannedenlerdenim.

Zaman harcanmayacak,
Dile alınmayacak,
Akılda kalmayacak zerrelerdenim.



’’ Ben insanın mutsuz ve üzüntülü türlerindenim’’